Jeśli ktokolwiek z was miał okazję oglądać film „Wiosna Panie sierżancie”, będzie wiedział czym jest tajemnicza księżycówka. Jeśli jednak nie dane było mu tego doświadczyć to już tłumaczę, że pod tą nazwą kryje się tradycyjny alkohol, na bazie gruszek bergamotek.
Warto wspomnieć, że nikt, kto nie pochodzi z okolic Nieszawy nie jest w stanie wytworzyć owego samogonu, z powodu tajemniczej receptury przekazywanej z pokolenia na pokolenie drogą ustną. Jedyną wskazówką jaka mogłaby pomóc potencjalnym ochotnikom do wytworzenia tego specyfiku jest fakt, że należy użyć 2kg cukru, około 1kg gruszek bergamotek i 5 litrów przegotowanej wody. Co dalej? Tego nie dowie się nikt kto nie odwiedzi okolic Nieszawy i nie spróbuje „wykraść” szczegółowej instrukcji tego smakowite trunku.
W poszukiwaniach może pomóc oryginalny wygląd naczyń, w których przetrzymywany jest alkohol. Mianowicie, są to zielone szklane butelki zazwyczaj o pojemności 0,5 lub 0,7 litra, zamknięte korkiem, okryte papierową serwetką oraz przewiązane sznurkiem lub gumką. Natomiast etykieta, na której można znaleźć księżyc reprezentujący słynną Księżycówkę z Kujaw doprowadzi nas do celu i bram smaku.
Dlaczego księżycówka? Odpowiedź jest dziecinnie prosta. Księżyc kojarzony z nocą i gwieździstym niebem, była porą, w której najczęściej wytwarzano alkohol.
Tadeusz Chmielewski w swoim filmie udowodnił, że dobra reklama jest dźwignią sukcesu. Od momentu ukazania się filmu w 1974 roku wielu z nas zadaje sobie pytanie: jak smakuje księżycówka kujawska?
Niestety nie mogę wydać osobistej opinii, ponieważ nie było dane mi jej spróbować. Jestem jednak pewna, że ten 40% samogon smakuje doskonale i warto wybrać się w okolice Nieszawy na poszukiwanie księżycowych receptur.

Wino, wino, wino. Któż z nas nie próbował tego szlachetnego trunku? Wino gościło na stołach Kujawian od pamiętnych czasów. Mogę nawet rzec z całą pewnością, że miało swoje ważne miejsce w hierarchii kuchni polskiej już od czasów pierwszych Piastów. Co więcej było ono niezbędnym elementem liturgicznym, traktowanym jako symbol chrześcijaństwa.
Warto wspomnieć, że głównie handlem i uprawą winorośli na terenie Kujaw zajmował się Toruń, a jego niezwykle smakowite wyroby trafiały nawet w tak odległe miejsca, jak flandryjskie kantory.
Toruń był swoistym mentorem w produkcji tego szlachetnego napoju. W XIV wieku powołano Urząd Winiarski, który czuwał nad jakością produkowanego oraz sprowadzonego do Torunia wina. Miasto posiadało, aż 93 winnice na początku XVI wieku. Zatrudniano winogrodników oraz mistrzów winiarskich.
Wino domowe poza doskonałym smakiem cechuje się atutami zdrowotnymi. Przede wszystkim działa bakteriobójczo, rozgrzewa, posiada witaminy C, B2, PP, regularnie pite wzmacnia serce oraz pomaga w utrzymywaniu stabilnej wagi. Co więcej, dzięki obecności garbnikom i antocyjanom w winach czerwonych minimalizowane jest ryzyko rozwoju nowotworów.
Warto również wspomnieć o gatunkach win, które możemy podzielić na: wytrawne, mające w sobie od 1 do 3 % cukru, wina półsłodkie od 3 do 7% cukru, wina słodkie, których zawartość cukru mieście się w przedziale od 7 do 12% oraz te z największym 15% zasobem cukru- wina deserowe.
Wina lekkie zawierają w sobie do 10% objętości alkoholu, wina średniej mocy można sklasyfikować w przedziale od 10 do 14%, natomiast wina mocne charakteryzują się najwiekszą objętością, jednak nie przekracza ona 18%, by nie zniszczyć zawartych w nich witamin.
Barwa win domowych różni się od rodzaju owoców używanych do ich produkcji. Paleta kolorów rozpoczyna się od win białych w kolorze złocistym i herbacianym oraz win czerwonych o barwie czerwonej, poprzez ciemnowiśniową aż do fioletowej.
Do dziś wina cieszą się wielkim powodzeniem. Są symbolem romantycznych kolacji, wykwintnych posiłków, niezobowiązujących prezentów, spotkań towarzyskich oraz eleganckim dodatkiem do wszelkich uroczystości.

Za siedmioma górami, za siedmioma rzekami… A może jednak wcale nie tak daleko, bo na ziemiach Kujawskich od lat krąży legenda przekazywana z pokolenia na pokolenie. Głosi ona, że pewna biedna kobieta chciała ugotować obiad, jednak jedyne co jej pozostało w domu to resztka żytniej mąki w garnku. Wlała więc do niego wodę i pozostawiła przy piecu...

Niejednokrotnie, każdy z nas na pewno kosztował kapusty kwaszonej, a wraz z nią delektował się orzeźwiającym, kwaśnym sokiem, który był nieodłączonym elementem owego warzywa. Jak okazuję się, historia soku z kapusty kwaszonej sięga dalej, niż mogliby spodziewać się niektórzy z nas, kupujący ten specjał na osiedlowym ryneczku warzywnym.