Produkt lokalny, regionalny czy tradycyjny pełni ważną rolę w różnicowaniu produkcji żywnościowej i stwarza możliwości wzrostu dochodów rolniczych bez wzrostu produkcji rolnej. Może być atrakcją turystyczną, a także marketingowym wyróżnikiem miejsca, z którego pochodzi.

Państwo Genowefa i Józef Bonkowie mieszkają w Tucholi od przeszło 20 lat. On rzeźbi, głównie drewniane ptaszki w drewnie lipowym, ona haftuje obrusy, chusty i czepce. Dla uściślenia dodajmy, że jest to haft kaszubsko-borowiacki czy jak wolą niektórzy haft kaszubski szkoły tucholskiej. Czym różni się jeden od drugiego?

Czy chcieliby Państwo posmakować czegoś specjalnego, o bogatym i intensywnym smaku, a na dodatek z długą historią? Czarnina to jedna z najstarszych polskich zup. M. Polakiewicz w książce „Tradycyjne pożywienie ludowe w północnej Polsce” z 1980 roku pisze: „Starą, tradycyjną, powszechnie znaną potrawą, w północnej Polsce bardzo lubianą i gotowaną przeważnie na święta i uroczystości rodzinne, jest czernina”.
Do nielicznych, charakterystycznych potraw kujawskich zalicza się właśnie czarninę (inaczej czerninę). Tradycyjnie na Kujawach czarninę podaje się z kluskami ziemniaczanymi, kiedyś składnikiem tychże klusek była mąka żytnia, dzisiaj również pszenna: „Czarnina to rodzaj polewki zaprawionej krwią z drobiu, na Kujawach najczęściej z kaczek. Już w czasach Kolberga występowała jako główne danie obiadowe, podawane z kluskami (…) z dodatkiem gruszek. Przygotowuje się ją przeważnie na rosole z podrobów, grzbietu i szyi kaczych z włoszczyzną i suszonymi owocami (gruszkami i śliwkami) z dodatkiem majeranku i cząbru. (…) Do czarniny podawany jest grubo krojony makaron lub kluski kładzione, kluski ziemniaczane (…)” (D. Kalinowska, G. Szelągowska, „Smaki Pomorza i Kujaw. Subiektywna, etnograficzna lista produktów tradycyjnych”).
Już Adam Mickiewicz w "Panu Tadeuszu" wspomina o czarnej polewce, która była znakiem odrzucenia starań o rękę panny młodej. W II księdze czytamy: "Już miał się oświadczyć, lecz pomiarkowano/ I czarną mu polewkę do stołu podano", a w X księdze: "Soplicy Horeszkowie odmówili dziewkę!/ Że mnie Jackowi, czarną podano polewkę".
Jednakże czarnina powoli zmieniała swą rolę, aż została w XIX wieku jednym z głównych dań podawanych podczas obrządku weselnego. Z czarniną i weselem związane jest również przysłowie: „A żeby ci żużel w czerninę wpadł” – tak właśnie mówili ci, których nie proszono na wesela.
Czerninę można przyrządzać na dwa sposoby: z przyprawami i bez nich. Do najważniejszych przypraw dodawanych do czerniny należą: suszone gruszki i śliwki, majeranek, czomber oraz cukier do smaku.
Czarnina kujawska trafiła również na listę produktów tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Znalazła się tam w 2010 roku dzięki staraniom Koła Gospodyń Wiejskich w Bronisławiu. KGW na listę ministerstwa wpisało 3 produkty: ''Świąteczną Kujawską Szynkę z Kością'' ''Mniszek Bronisławski” oraz „Czarninę Kujawską''. Jak same gospodynie mówią o swoich sukcesach: „To wszystko udaje nam się dlatego, że jesteśmy w różnym wieku, o różnych zainteresowaniach, wiec wspaniale się uzupełniamy”.
Zapraszamy do spróbowania tej unikatowej zupy. Jeżeli czarnina, to tylko na Kujawach!
 

Miody z rejonu Dolnej Wisły charakteryzują się różnorodnością pozyskiwanych przez pszczoły pyłków. Bogactwo flory w Dolinie Wisły, zwłaszcza duża ilość wierzby, śliw, roślinności łąkowej i dziko rosnących ziół, wpływa na ich niepowtarzalny aromat, smak i barwę.