Pałac Lubostroń

Jeden z najokazalszych pałaców w województwie kujawsko-pomorskim wybudowany w stylu klasycystycznym. Powstał w latach 1795-1800 dla Fryderyka hrabi Skórzewskiego, który w „lubym ustroniu”, jak sam mawiał o tej okolicy, którą odziedziczył po swym ojcu Franciszku, postanowił wznieść rezydencję swego rodu. Pałac zaprojektował i wybudował wybitny architekt doby klasycyzmu Stanisław Zawadzki. Prace sztukatorskie powierzył hrabia Skórzewski znanemu wówczas rzeźbiarzowi Michałowi Ceptowiczowi z Poznania. Wykończenie wnętrz trwało jeszcze przez około pięć lat po zakończeniu budowy głównego gmachu. Pałac otacza ponad 40 hektarowy park, który zaprojektowany został przez znakomitego ówczesnego architekta ogrodów - Teicherta. Obok pałacu znajduje się klasycystyczna służbówka oraz zabudowania stajni i wozowni, również projektu Zawadzkiego, a także późniejsze neogotyckie zabudowania folwarczne.
Na portyku widnieje łaciński napis: „SIBI AMICITIAE ET POSTERIS MDCCC”, co znaczy: „Sobie, przyjaciołom i potomnym 1800”. Budynek jest dwukondygnacyjny z centralną trzykondygnacyjną salą rotundową przykrytą kopułą z blachy miedzianej na bębnie. Kopułę wieńczy brązowa postać dźwigającego kulę ziemską Atlasa, wykonanego pod koniec XIX wieku przez Władysława Marcinkowskiego. Stosunkowo wcześnie, bo już Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z 1928 roku, pałac w Lubostroniu został uznany za zabytek. Aż do wybuchu II wojny światowej pałac był w rękach rodu Skórzewskich. Po wojnie był siedzibą Funduszu Wczasów Pracowniczych co paradoksalnie uchroniło go przed dewastacją. Od 1994 roku zabytkowy zespół pałacowo-parkowy jest siedzibą samorządowej instytucji kultury a od 2009 roku współprowadzoną przez samorząd województwa kujawsko-pomorskiego i powiatu żnińskiego.