Kościół p.w. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Serocku

Kiedy powstał pierwszy kościół w Serocku, dokładnie nie wiadomo - prawdopodobnie było to już przed rokiem 1292. W tym roku, według archiwów, książę Mestwin rozstrzygnął spór pomiędzy proboszczem Janem z Serocka a klasztorem byszewskim. Sprawa dotyczyła jeziora Lubiechórz. Patronami świątyni byli święci Szymon i Juda. Pierwsze wzmianki z wizytacji, które się zachowały, pochodzą z 1583 roku. Kościół był drewniany, konsekrowany. Dobudowano do niego jeszcze jedną część. Przy kościele była zakrystia, kruchta, a wyposażenie kościoła w XVI wieku składało się z dwóch ołtarzy z relikwiami, obrazów, kielichów, srebrnej monstrancji, pozłacanego mszału i innych. W kościele pochowano Jerzego Łaszewskiego w 1616 roku, a wcześniej spoczęła tu jego żona. Drugi kościół został wzniesiony na miejscu pierwszego w 1689 roku przez Jana Franciszka Tuchołkę, starostę jasinickiego. Nie wiadomo do dzisiaj, dlaczego wybudowano nową świątynię. Kościół był drewniany na fundamencie, a jego wyposażenie - bardzo bogate. W środku znajdowały się trzy ołtarze. Kościół remontowano wielokrotnie, między innymi w 1742 roku uczynił to ks. B. Trochowski.

Obecny murowany kościół pw. Niepokalanego Poczęcia NMP powstał na miejscu poprzednich drewnianych. Budowę rozpoczęto w latach 1791-1792. Podjął się tego przedsięwzięcia ks. J. Aubracht-Prądzyński z Prądzony. Jest to budynek orientowany, o skromnych cechach klasycznych, halowy i prostokątny. Ma niewielką zakrystię oraz kruchtę. Ściany z cegły, dach czterospadzisty, pokryty dachówką. Na kalenicy krzyż ozdobny z datą 1801. Świątynia ma 21 metrów długości, 13 szerokości i 6 wysokości. Kościół nosi wcześniej wspomniany tytuł od 17 grudnia 1798 roku. Przeprowadzono w nim wiele prac konserwatorskich i remontów (ostatnie w 2010 i 2011r.). Instalację elektryczną założono w roku 1953. Świątynię odnowiono w roku 1964 oraz w 1985 z okazji 300-lecia istnienia Bractwa Różańcowego w Serocku. Od 21 kwietnia 1994 roku kościół pełni rolę parafialnego, a dekretem ks. Biskupa L.B. Szlagi stał się kościołem filialnym. Dużo przedmiotów z jego wyposażenia przeniesiono po wojnie do drugiej świątyni poewangelickiej (elementy dekoracyjne ołtarzy, chrzcielnicę, organy, konfesjonał, naczynia liturgiczne). W czasie II wojny dużo rzeczy zginęło z kościoła. Obecnie znajduje się w nim ołtarz w tradycji barokowej z około XVIII w. W centrum ołtarza znajdował się obraz z 1686 roku, który, jak podają kroniki, cudownie ocalał podczas pożaru świątyni w 1789 roku. Teraz obraz znajduje się kościele parafialnym. Po obu stronach stoją dwie figury barokowe św. Stanisława bpa męczennika oraz św. Wojciecha. W zwieńczeniu ołtarza jest drugi obraz, a na mensie ołtarzowej znajdowała się rzeźba Chrystusa Frasobliwego z I połowy XIX wieku. Na jednym z filarów wspiera się ambona z XVIII wieku, a chór wykonano z drewna także w XVIII wieku. Na wschodniej ścianie znajduje się portret z XVII wieku przedstawiający starostę jasinieckiego J. Fr. Tuchołkę w czerwonym kontuszu. To on podarował pieniądze na świątynię w 1689 roku. O dzwonach kościelnych dowiadujemy się około 1583 roku. W 1689 roku były dwa dzwony w wieży kościelnej. Niestety, zostały one zniszczone podczas pożaru 1789 roku. Od 1792 dzwony są umieszczone na dzwonnicy obok kościoła. Najstarsze trzy pochodziły z kościoła z Zalesia z 1788 roku. W czasie pierwszej wojny światowej Niemcy zabrali dwa dzwony, a w roku 1925 parafianie ufundowali nowe dla świątyni. W okresie II wojny światowej Niemcy znowu zabrali dwa największe egzemplarze, a zdemontowała je niemiecka firma ze Świecia.