Kościół p.w. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Osielsku

Wnętrze świątyni zdobi ponad dwadzieścia wielobarwnych witraży. Oprócz ołtarza głównego, podarowanego osielskiemu kościołowi przez bydgoskie klaryski, warto zwrócić uwagę na krucyfiks z XVII wieku, pochodzący prawdopodobnie z kościoła Dominikanów w Chełmnie, barokowy ołtarz boczny Przemienienia Pańskiego i ołtarz boczny św. Walentego. Podczas realizowanych niedawno prac konserwatorskich dokonano cennego odkrycia – na drewnianej zasuwie ołtarza głównego odsłonięto wcześniej niewidoczne malowidło z XVII wieku – kompozycję wzorowaną na renesansowym malarstwie włoskim.
Obecny kościół jest trzecią z kolei świątynią wybudowaną w tym samym miejscu. Powstał w 1844 r. na miejscu wcześniejszego kościoła drewnianego. W 1902 roku dobudowano do niego wieżę, kruchty, nową zakrystię i dwie kaplice boczne, pozostawiając ze starego budynku jedynie prezbiterium i część murów nawy głównej. Drewniany, zdobiony ornamentami strop niedawno poddano renowacji i konserwacji.
Sama wieś Osielsko posiada długą i bogatą historię. Znana była już w czasach Ptolemeusza (100-160 r. n.e.). Położona osiem kilometrów na zachód od Wisły, była kiedyś ważnym punktem na szlaku bursztynowym, prowadzącym z krajów cesarstwa rzymskiego nad Bałtyk. Punktem wyjścia bursztynowej drogi była Akwileja nad Adriatykiem. Główny szlak na polskich ziemiach obejmował Opole, Kalisz, Osielsko, Świecie i ujście Wisły oraz prowadził na Półwysep Sambijski; mniejszy szlak zmierzał na Kłodzko, Wrocław i znów Kalisz, a jego zachodnie odgałęzienie wiodło ku północy wzdłuż Nysy i Odry. W czasach cesarstwa rzymskiego bursztyn, zwany „złotem północy”, był bardzo cenionym i poszukiwanym surowcem. W 1075 r. Osielsko weszło w skład nowo utworzonej diecezji włocławskiej. Tutejsza parafia powstała w 1200 r., a pierwsza wzmianka o pierwszym – jeszcze drewnianym – osielskim kościele pojawia się w dokumentach z 1435 r.