Biała kiełbasa w słoiku

W dawnych wiejskich gospodarstwach mięso – głównie wieprzowe – było przysmakiem spożywanym od święta. Uboju specjalnie tuczonych na ten cel tuczników dokonywano przeważnie dwa razy do roku, przed Wielkanocą i przed Bożym Narodzeniem, a świniobicie było ważnym dla gospodarstwa wydarzeniem, które często stawało się pretekstem do spotkania w szerszym gronie – zapraszano na nie sąsiadów i dalszą rodzinę. Uboju dokonywał zazwyczaj sam gospodarz, który z pomocą domowników sporządzał później mięsne wyroby m.in. kiełbasy. Przeznaczone na nie mięso składano w drewnianym korytku, drobno siekano nożami lub tasakami, przyprawiano aromatycznymi ziołami i upychano w jelita lub – jak w przypadku białej kiełbasy – wkładano farsz bezpośrednio do słoja. Pasteryzowanie mięsa w wekach było jednym ze sposobów jego konserwacji. Słoje gotowano w temperaturze zbliżonej do 100 C – przygotowana w ten sposób kiełbasa mogła być przechowywana w chłodnym miejscu (poniżej 6 stopni Celsjusza) do kilku miesięcy. Taki sposób konserwacji upowszechnił się w północno-zachodniej Polsce zwłaszcza po I wojnie światowej.
Dawne sposoby przetwarzania mięsa kontynuowane są także współcześnie. Choć ręczne siekanie mięsa tasakami na tzw. krzynówku (lub skrzynówku) wyparły maszyny, wytwórcy produktów opatrzonych marką „tradycyjny” dbają o odpowiednią jakość wyrobów i nawiązywanie do regionalnych receptur. Kujawska biała kiełbasa w słoiku wytwarzana jest wyłącznie z mięsa świni rasy złotnickiej pstrej, z produkcji ekologicznej. Wpływa to dodatkowo na jej walory smakowe. Doprawiona solą, pieprzem, czosnkiem, gorczycą i majerankiem, ma smak typowy dla domowej konserwy mięsnej. W słoiku zmieloną masę mięsną otacza cienka warstwa bursztynowej galarety.